Hulp vragen of alles zelf willen doen? Terwijl je gezondheid je in de steek laat, je je partner verloren hebt, je afscheid hebt moeten nemen van je werk? Soms hebben mensen elkaar nodig. Om hun verdriet te uiten of om ervaringen uit te wisselen.
Zorgcoöperatie Loppersum heeft, met dit thema in het achterhoofd, gekeken of er behoefte is aan gespreksgroepen in Loppersum. Op 6 april was de aftrap in een middag- en avondbijeenkomst, om iedereen in de gelegenheid te stellen te komen. Ellen Brugmans, Annette Sins en Riet Bons-Storm hebben het initiatief genomen en uitgewerkt.
Ieder mens heeft te maken met verlies
Riet Bons-Storm leidde de bijeenkomsten in. Zij wees op het spanningsveld tussen ‘alles zelf doen’ en hulp vragen. Elk mens wordt op enig moment geconfronteerd met verlies. ‘Mijn kinderen hadden altijd heel veel huisdieren. Een poes en een hond, maar ook goudvissen en parkieten. En altijd ging er iets dood. Dan moest er weer begraven worden, met een kruisje met de naam erop. Want zelfs de goudvissen hadden een naam. En soms dacht ik: o nee hè, niet weer een nieuw dier, want ook dat gaat dood.’
Elk verlies, van werk, partner, kind, jeugd of gezondheid, verandert je identiteit. Je bent niet meer de echtgenoot van, de buurvrouw van of de zoon van. De rouw is diep of minder diep, maar voor ieder mens uniek. Een mens moet met zijn verlies een nieuwe identiteit, een nieuwe bevestiging vinden. Zo had een mevrouw in Wiemersheerd, die Riet regelmatig bezocht, eens gezegd: ‘Ik ben er nog, maar alles wat erom toe bungelt, niet meer.’ Maar belangrijk was dat zíj er nog was! Riet: ‘Veel mensen hebben last van vraagverlegenheid. Ze vragen niet, omdat mensen hun verlies toch niet begrijpen. Of omdat er toch niets aan verandert. Ze hebben misschien te vaak van hun moeder de boodschap meegekregen: je moet een flinke meid of jongen zijn.’
Vervolg
Na de inleiding gingen de aanwezigen in groepjes zitten, om met elkaar te praten over verlies in het algemeen of over thema’s in het bijzonder, zoals verlies van gezondheid of verlies van een dierbare. Jan Dales, Ellen Brugmans, Jan Bolhuis en Annette Sins leidden de groepjes. Natuurlijk alles in alle vertrouwelijkheid. Er ontstonden mooie gesprekken, met ruimte voor verdriet maar ook aandacht voor de kleine ongemakken in het leven die een handicap of ziekte teweeg kan brengen. De deelnemers hebben het initiatief erg gewaardeerd. Er is dus zeker belangstelling voor een vervolg.
Tekst: Nicolette Scholten
Foto: Infofolder ZcL
